Szkoła Podstawowa im. Marii Konopnickiej w Mrokowie
ul. Marii Świątkiewicz 2A
05-552 Mroków
tel.(0-22)756-15-55
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Maria Stanisława Konopnicka urodziła się 23 maja 1842 r. w Suwałkach jako córka Józefa Wasiłowskiego (prawnika, patrona trybunału cywilnego) i Scholastyki z Turskich. Polska poetka i nowelistka okresu realizmu, krytyk literacki, publicystka, tłumaczka i działaczka na rzecz praw kobiet. Debiutowała w 1879 r. na łamach "Kaliszanina". Występowała również pod pseudonimami Jan Sawa, Marko, Jan Waręż. We wrześniu 1849 roku rodzina sprowadziła się do Kalisza, gdzie przyszła poetka spędziła dzieciństwo i młodość. W latach 1855-1856 uczyła się na pensji sakramentek w Warszawie. Tam poznała Elizę Pawłowską, późniejszą Orzeszkową. We wrześniu 1862 roku wyszła za mąż za ziemianina, Jarosława Konopnickiego. Zaraz po ślubie wyjechała z Kalisza na stałe, zamieszkując w Bronowie, a potem w Gusinie na terenie ówczesnej guberni kaliskiej. Wychowywała sześcioro dzieci, utrzymując się z dochodów niewielkiego dzierżawionego folwarku.

W 1870 roku zadebiutowała na łamach "Kaliszanina" wierszem "W zimowy poranek". Miastu, uznanemu za rodzinne poświęciła trzy utwory poetyckie: dwa zatytułowane "Kaliszowi" (1888 i 1907) i "Memu miastu" (1897).

Przychylne przyjęcie cyklu poetyckiego "W górach", opublikowanego w "Tygodniku Ilustrowanym" w 1876 r. zadecydowało o poświęceniu się literaturze i osiedleniu wraz z dziećmi w Warszawie, gdzie mieszkała do 1890 roku. Obok uprawiania twórczości literackiej aktywnie uczestniczyła w życiu społeczno-kulturalnym. Od 1890 przebywała w kilku krajach Europy Zachodniej, współpracując z prasą krajową, zrzeszeniami polskimi na obczyźnie, komitetami pomocy dla wywłaszczonej ludności Górnego Śląska i Wielkopolski, a także współorganizowała międzynarodowy protest przeciwko prześladowaniu dzieci polskich we Wrześni (1901-1902). W latach 1905-1907 przebywała w Warszawie, gdzie organizowała pomoc dla uwięzionych przez władze carskie i ich rodzin.

Wyrazem jej protestu przeciw polityce germanizacyjnej było ogłoszenie w 1908 roku "Roty". Od czasu obchodu rocznicy grunwaldzkiej w 1910 roku wiersz zdobył niezwykłą popularność jako pieśń z muzyką Feliksa Nowowiejskiego.

Maria Konopnicka zyskała wśród współczesnych pozycję liczącej się poetki. Z powodzeniem jednak uprawiała też prozę nowelistyczną i beletryzowany reportaż. Tworzyła opowiadania o rozwiniętej fabule i rozbudowanych opisach środowisk. Autorka "O krasnoludkach i sierotce Marysi", "O Janku Wędrowniczku" i "Na jagody" zdobyła także uznanie wśród twórców literatury dla dzieci.

Krytykę literacką i publicystykę społeczną Konopnicka uprawiała na łamach takich pism, jak "Kłosy", "Świt", "Biblioteka Warszawska" i in. Publikowała studia o literaturze i sztuce oraz prace monograficzne, m.in. "Mickiewicz, jego życie i duch". Ponadto znaczną wartość literacką przedstawia jej dorobek przekładowy z języka niemieckiego, francuskiego, włoskiego, angielskiego i czeskiego.

W roku 1903 Maria Konopnicka otrzymała w darze narodowym dworek w Żarnowcu pod Krosnem. Zmarła 8 października 1910 roku we Lwowie i tam została pochowana na cmentarzu Łyczakowskim. 13 grudnia tego samego roku w teatrze kaliskim odbył się wieczór literacki poświęcony poetce związanej przez szereg lat z Kaliszem. Odczyt o jej twórczości wygłosiła znana w latach późniejszych jako pisarka Ziemi Kaliskiej Maria Dąbrowska.

W swojej twórczości Konopnicka nawiązywała do poezji ludowej, a także do romantyzmu i tradycji biblijnej oraz symbolizmu i parnasizmu, np. w:

• "Z mojej Biblii" (seria IV "Poezji", 1896),
• w zbiorach: "Linie i dźwięki" (1897),
• "Italia" (1901), "Nowe pieśni" (1905),
• "Głosy ciszy" (1906).

Pozostawiła po sobie również liczne wiersze dydaktyczne, jak:

• "Śpiewnik historyczny" (1904),
• "Ludziom i chwilom" (1905)

oraz poematy epickie:

• "Przez głębinę" (1907),
• "Pan Balcer w Brazylii" (1910).

Opublikowała zbiory opowiadań realistyczno-psychologicznych:

• "Cztery nowele" (1888),
• "Moi znajomi" (1890),
• "Na drodze" (1893),
• "Ludzie i rzeczy" (1898),
• "Na normandzkim brzegu" (1904);

szkice reportażowe:

• "Za kratą" (1886),
• "Obrazki więzienne" (1887-1888);

popularne do dziś utwory dla dzieci:

• "O krasnoludkach i sierotce Marysi" (1896),
• "O Janku Wędrowniczku" (1893),
• "Na jagody" (1903).

Dzieła krytyczne i eseistyka literacka opublikowane zostały w wyborze w tomach:

• "Portrety piórem" (1898),
• "Mickiewicz, jego życie i duch" (1899), "Trzy studia" (1902), "Szkice" (1905).

Po śmierci poetki ukazały się także m.in.:

• "Poezje" (tom 1-8 i tom 10, 1916, 1925),
• "Pisma wybrane" (tom 1-7, 1951-1952),
• "Nowele" (tom 1-3, 1962),
• "Publicystyka literacka i społeczna" (1968).

Historia szkoły w Mrokowie rozpoczęła się 1 września 1923 roku, kiedy to 84 uczniów powitało rok szkolny w wynajętej izbie w dworskim czworaku. Szkoła liczyła cztery oddziały, do których uczęszczały dzieci z Mrokowa, Stachowa, Stefanowa, Warszawianki, Marysina, Jabłonowa i Kolonii Warszawskiej, a w następnych latach również z Woli Mrokowskiej. Nauka odbywała się w klasach łączonych. Pierwszą kierowniczką szkoły została p. Helena Cywińska. W kolejnych latach szkoła liczyła już 6 oddziałów, rosła liczba uczniów, a na potrzeby szkoły wynajęto dodatkową izbę lekcyjną u gospodarza p. Szczepana Kosteckiego.

W roku 1927 szkoła otrzymała nagrodę Kuratora Warszawskiego Okręgu Szkolnego w postaci 60 tomów książek, co dało początek szkolnej bibliotece.

Utworzenie jesienią 1928 r. Ochotniczej Straży Pożarnej w Mrokowie było ważnym wydarzeniem również dla szkoły. W nowo wybudowanej remizie strażackiej odbywały się lekcje oraz wystawiano jasełka i różne przedstawienia teatralne, z których dochód  przeznaczono na budowę szkoły. Do szkoły uczęszczało już 168 dzieci, które uczyły się w trzech różnych budynkach.

W roku 1931, przy okazji komasacji gruntów, wydzielono plac pod budynek szkolny. Kolejne cztery lata to czas gorączkowego poszukiwania środków na budowę. W 1934r. kierownikiem szkoły została p. Maria Świątkiewicz, która pełniła tę funkcję aż do roku 1963.

W maju 1935 r. ruszyła budowa szkoły, a już 25 października 1935 r. w wykończonych dwóch salach nastąpiło uroczyste jej otwarcie. W 1936 r. budynek szkolny został całkowicie wykończony. Służył uczniom przez następnych 55 lat. Mieściły się w nim 4 sale lekcyjne, szatnia, niewielki korytarz i malutki pokój nauczycielski.

W czasie wojny szkoła została zajęta na kwaterę dla żołnierzy niemieckich. Przez pewien okres izbami lekcyjnymi były stodoły państwa  Marczaków, Pakułów i Zawadzkich. Historii, geografii i języka polskiego nauczyciele nauczali potajemnie.

W roku szkolnym 1948/49 powstał pierwszy Komitet Rodzicielski złożony z 13 osób reprezentujących poszczególne wsie rejonu szkolnego Mrokowa. Przed Komitetem Rodzicielskim było trudne zadanie – generalny remont szkoły, którego cały koszt ponieśli rodzice.

W roku 1950 w szkole pozostało 160 uczniów – odeszły dzieci z Łaz, Grząd i Wólki Kosowskiej. W ramach akcji „miasto bliżej wsi” patronat nad szkołą w Mrokowie objęły zakłady im. Róży Luksemburg w Warszawie. Ekipy robotnicze pomagały szkole w drobnych remontach, zakład przekazał narzędzia i aparat fotograficzny, który stał się inspiracją do zorganizowania dla uczniów kółka fotograficznego.

W roku szkolnym 1963/64 po raz pierwszy mury szkoły opuścili absolwenci ośmioletniej szkoły podstawowej.

W 1966 roku powstał Komitet Budowy nowej szkoły, ponieważ liczba uczniów w szkole zwiększyła się do 250 i budynek szkoły nie wystarczał do prowadzenia zajęć.

W latach 1970 – 72  zbudowano i oddano do użytku dodatkowy budynek tzw. pawilon szkolny z trzema salami lekcyjnymi, pracownią zajęć technicznych, szatnią oraz gabinetem dyrektora i małym pokojem nauczycielskim.

W wyniku reformy oświaty w 1973 roku szkołę w Mrokowie podporządkowano utworzonej Szkole Gminnej w Lesznowoli, natomiast szkołę w Wólce Kosowskiej z klasami I - III przekształcono w filię szkoły w Mrokowie. Nastały ciężkie czasy dla szkoły, nauka odbywała się w coraz gorszych warunkach lokalowych, brakowało pomocy dydaktycznych.

W roku szkolnym 1974/75 pod opieką mgr Hanny Plewki rozpoczął działalność pierwszy Samorząd Uczniowski.

W roku szkolnym  1977/78 nauczyciele zaczęli społecznie prowadzić pierwsze koła przedmiotowe.

Od 1980 r. rodzice podjęli aktywne działania na rzecz budowy nowej szkoły. Wpływ na to miały katastrofalne wprost warunki nauki dzieci i pracy nauczycieli. W budynku przeznaczonym dla 100 uczniów uczyło się ich około 300. W roku 1981 rodzic p. Stanisław Kiljańczyk zaprosił do Mrokowa pułk. Dębickiego - prezydenta Warszawy, aby poznał warunki nauki i pracy w szkole. W 1982 r. przedstawiciele Komitetu Budowy Szkoły złożyli wizytę w Kuratorium Oświaty i  Wychowania w Warszawie w celu przyspieszenia budowy szkoły. 7 września 1982 r. Kuratorium zleciło przygotowanie inwestycji. Ogromnym problemem był jednak brak terenu pod oczyszczalnię ścieków, bez której niemożliwe było rozpoczęcie budowy. Z pomocą przyszedł rodzic – p. Józef Perzyna, który bezpłatnie oddał działkę na ten cel. Długo trwało wykonanie projektów i znalezienie wykonawcy. 18 marca 1985 r., na usilną prośbę Komitetu Budowy Szkoły, zadania rozpoczęcia budowy szkoły podjęło się PKS - SOWI. Budowa postępowała bardzo powoli. Dyrektor i przedstawiciele Komitetu Budowy Szkoły na czele z p. Januszem Domasiewiczem przez cały czas aktywnie działali na rzecz przyspieszenia budowy szkoły. Uczestniczyli w spotkaniach w biurze projektów i Kuratorium, pomagali w zdobywaniu materiałów budowlanych.

Z inicjatywy p. Ewy Guzowskiej powstał i aktywnie działał Narodowy Czyn Pomocy Szkole. Wspomagał on działania Komitetu Budowy Szkoły, ale przede wszystkim starał się poprawić warunki sanitarne placówki. Zainstalowano sanitariaty przy starym budynku oraz dodatkowe pomieszczenie kontenerowe. Pełniło ono funkcje świetlicy oraz stołówki, w której zorganizowano akcję „szklanka mleka”.

W roku szkolnym 1990/91 po raz pierwszy został powołany zastępca dyrektora szkoły. W tym czasie na pełnym etacie zatrudnionych było 20 nauczycieli, religii nauczał ksiądz Walenty Królak. W tym roku szkolnym powołana została Rada Szkoły, którą tworzyli nauczyciele, rodzice i uczniowie.

Po przejęciu szkół przez Samorząd Gminy Lesznowola szkoła w Mrokowie stała się szkołą samorządową. Dzięki temu, przy dużym wysiłku władz gminy, udało się dokończyć budowę szkoły. 12 listopada 1991 r., z udziałem przedstawicieli Samorządu Gminnego, Kuratorium i osób zaangażowanych w budowę szkoły, nastąpiło uroczyste otwarcie części nowego budynku szkolnego. W kwietniu został oddany kolejny segment. W sierpniu 1992 roku oddano do użytku ostatnią część szkoły - salę gimnastyczną i zaplecze sportowo - administracyjne.

Od lipca 1992 r. w budynku szkoły zaczęła funkcjonować biblioteka gminna, która na podstawie decyzji Zarządu Gminy wchłonęła niewielką bibliotekę szkolną.

Lata 90. to czas dużego rozwoju szkoły. Wśród kadry nauczycielskiej pojawili się: pedagog, psycholog, logopeda, reduktor, nauczyciel gimnastyki korekcyjnej. Została uruchomiona długo oczekiwana stołówka szkolna, powstała też pracownia komputerowa. Rodzice angażowali się w działania na rzecz szkoły. Pan Karol Stręk zaprojektował, a państwo Anna i Andrzej oraz Ada i Rajmund Kordusowie podarowali sadzonki i pomogli w zagospodarowaniu terenów zielonych.

23 maja 1995 r.  szkole nadano imię Marii Konopnickiej. W tym dniu szkoła otrzymała również sztandar ufundowany przez rodziców, a cała społeczność szkolna po raz pierwszy odśpiewała „Rotę” - hymn szkoły.

Decyzją Rady Gminy z dn. 15 lipca 1998 r. została zlikwidowana filia  szkoły w Wólce Kosowskiej.

Rok szkolny 1999/2000 to rok reformy szkolnictwa. Od 1 września 1999 r. szkoła została przekształcona w Zespół Szkół Publicznych w Mrokowie, w skład którego weszły: sześcioletnia Szkoła Podstawowa im. M. Konopnickiej itrzyletnie Gimnazjum. W czerwcu 2000 r. po raz ostatni Szkołę Podstawową opuścili uczniowie klas ósmych.

W roku 2007 naukę w szkole rozpoczęli pierwsi uczniowie z Azji. Od tego czasu ich liczba z roku na rok systematycznie rośnie. W roku jubileuszowym uczniowie cudzoziemscy stanowią ponad 30% ogółu uczniów.

30 maja 2008 roku, po roku przygotowań, Gimnazjum otrzymało imię Ks. Jana Twardowskiego oraz sztandar.

W kolejnych latach szkolnych systematycznie wzrastała liczba uczniów, zaplecze szkoły nie było już wystarczające dla zapewnienia dobrych warunków do nauki i rozwoju fizycznego uczniów, dlatego w latach 2015-16 nastąpiła rozbudowa budynku szkoły – dobudowane zostało piętro w segmencie „A” oraz powstała piękna, nowoczesna hala sportowa wraz z kompleksem boisk. Dzięki temu 1 września 2016 r. uczniowie rozpoczęli naukę w nowo oddanych salach lekcyjnych, a 16 września 2016 r. nastąpiło oficjalne, uroczyste otwarcie hali sportowej.

Kolejna reforma oświaty spowodowała, że 1 września 2017 r. powróciła znów ośmioletnia Szkoła Podstawowa. Zlikwidowany zostaje Zespół Szkół, a szkoła nosi nazwę „Szkoła Podstawowa im. Marii Konopnickiej w Mrokowie”. Wygaszaniu ulega trzyletnie mrokowskie Gimnazjum, które cieszyło się dużym uznaniem w środowisku lokalnym m.in. z powodu wysokich wyników uzyskiwanych przez uczniów na egzaminach zewnętrznych. W kwietniu 2019 r. odbył się ostatni egzamin gimnazjalny, a w czerwcu 2019 r. ostatni gimnazjaliści opuścili szkołę.

 Od roku szkolnego 2019/2020 w szkole funkcjonują oddziały przedszkolne sześciolatków i klasy 1-8.

W roku jubileuszowym 2022/23 w szkole funkcjonuje 37 oddziałów. Do klas 1-8 uczęszcza 725 uczniów, a 93 dzieci realizuje roczne przygotowanie przedszkolne. Z tak liczną grupą dzieci i młodzieży pracuje 84 pedagogów.

Kierownicy i dyrektorzy szkoły w Mrokowie

• 1923- 1934 r.- Helena Cywińska
• 1934-1963 r.- Maria Świątkiewicz
• 1963-1965 r.- Stanisław Marczak
• do wakacji 1965 r.- Kamila Zabuska
• 1965-1966 r.- Kazimierz Staszczyk
• 1966-1983 r.- Jan Bobrowski
• 1983-1985 r.- Irena Pawlak
• 1985-1991 r.- Hanna Plewka
• 1991-1995 r.- Stanisław Marek Boruciński
• 1995-1998 r.- Magdalena Pawlak
• Od 1998 r.- Małgorzata Perzyna

Wicedyrektorzy szkoły:

1985-1995 r. – Irena Pawlak

1995- 1998 r. – Elżbieta Bobryk

Od IX 1998 r. – Maria Jolanta Borucińska

Od IX 2013 r. – Wioletta Kisielewska

Od IX 2020 r. – Aleksandra Nowińska

Kadra Pedagogiczna w roku jubileuszowym:

Dyrektor – Małgorzata Perzyna

Wicedyrektorzy- Maria Jolanta Borucińska, Wioletta Kisielewska, Aleksandra Nowińska

j. polski: Danuta Dybcio, Danuta Rogalska, Izabela Sankowska-Pawlak, Aneta Pardej, Beata Woźniak, Marta Ślęzak

matematyka: Anna Miecznik, Beata Stygińska-Jurek, Marlena Chłopicka, Karolina Dalba, Jolanta Tomczyk

j. angielski: Renata Kiliańska, Marta Stolarska, Izabela Zelek-łabuda, Joanna Stachurska-Nycz, Monika Świercz, Łukasz Kwiatek, Inga Osiecka-Mróz

j. niemiecki: Dorota Mieszkowska, Katarzyna Guziejko

historia: Katarzyna Waszczyk, Łukasz Wroniszewski

fizyka, chemia – Andrzej Lewandowski

geografia – Jolanta Januszewicz

biologia- Aneta Michalczyk

informatyka – Barbara Piechal, Marek Borowski, Adam Juchnikowski

wychowanie fizyczne: Marcin Olszewski, Patrycja Dettlaff, Tomasz Skalski, Karolina Tyczyńska, Krystian Kałucki

muzyka – Katarzyna Zawadzka

plastyka – Elżbieta Kuczara

edukacja dla bezpieczeństwa: Radosław Książek

religia: Agnieszka Komorek

edukacja wczesnoszkolna: Bożena Szczepanik, Mirosława Sówka, Grażyna Prus, Marianna Kowalczyk, Urszula Samoraj, Wiesława Wyrąbkiewicz-Stygińska, Alicja Staniaszek, Hanna Smolarczyk, Magdalena Bogusz, Wioletta Górska, Jolanta Gołos, Monika Sieczkowska, Beata Bergel-Lewandowska

wychowanie przedszkolne: Agnieszka Wójcik, Monika Atlińska, Alicja Rzepka, Katarzyna Kozłowska, Milena Witosińska

nauczyciele współorganizujący: Ewelina Jaworska, Gabriela Sikorska, Grzegorz Miciałkiewicz, Aleksandra Rychłowska, Karina Wosztyl, Karolina Oktaba, Małgorzata Kotowska, Patrycja  Piekarniak, Marzena Borecka, Katarzyna Piotrowska

wychowawcy świetlicy: Anna Wroniszewska, Edyta Domańska, Martyna Rokita, Anna Gąsiorowska, Agata Tkaczyk, Hanna Plewka

bibliotekarze: Agnieszka Kostyra, Magdalena Boruc

logopedzi: Joanna Bałazy, Beata Wdowczyk

psycholodzy: Edyta Gajda, Adam Zorzański

pedagodzy: Małgorzata Rybarczyk

terapeuci pedagogiczni: Monika Walasik, Daniel Pełka